Picasa – menedżer i przeglądarka plików graficznych umożliwiający organizowanie kolekcji zdjęć cyfrowych i wykonywanie na nich prostych edycji.

Producentem programu jest firma Google Inc. Program jest dostępny dla systemów Microsoft Windows, Linux oraz w wersji beta dla Mac OS X powyżej wersji 10.4. Od stycznia 2006 Picasa jest dostępna w polskiej wersji językowej.

Możliwości programu

Korekcje podstawowe:

• przycinanie obrazu
• prostowanie obrazu
• usuwanie efektu czerwonych oczu
• tzw. "szczęśliwy traf" – program sam dobiera ostrość, kontrast i kolor
• retusz
• automatyczny kontrast
• automatyczny kolor

Dostrajanie:

• wypełnienie światłem
• światła – eliminuje szczegóły jasnych obszarów i rozjaśnia zdjęcie
• cienie – eliminuje szczegóły ciemnych obszarów i przyciemnia zdjęcie
• temperatura kolorów

Efekty:

• wyostrzenie – wyostrza krawędzie na zdjęciu
• sepia
• czarno-białe
• ocieplenie – poprawia odcienie skóry, wzmacniając ciepłe odcienie
• ziarno – dodaje ziarno
• nasycenie – zmienia nasycenie koloru
• nieostrość – zmniejsza ostrość wokół punktu centralnego
• poświata

Fotografia cyfrowa - polega na utrwaleniu obrazu w postaci cyfrowej, a nie, jak w fotografii tradycyjnej, na chemicznym nośniku światłoczułym. Do wykonywania zdjęć, w odróżnieniu od fotografii tradycyjnej (nazywanej czasem, choć niezbyt poprawnie, jako przeciwieństwo cyfrowej, określeniem analogowa), służy sprzęt o odmiennej konstrukcji: cyfrowy aparat fotograficzny.

Aparaty cyfrowe są od roku 2005 częściej kupowane od analogowych i posiadają cechy niespotykane w aparatach tradycyjnych, takie jak nagrywanie krótkich filmów. Inne urządzenia, na przykład telefony komórkowe, posiadają także często wbudowane małe aparaty cyfrowe.

Utrwalenie obrazu w aparatach cyfrowych odbywa się poprzez pomiar jasności poszczególnych pikseli (punktów) matrycy, na którą pada światło poprzez obiektyw. Różnica pomiędzy fotografią cyfrową, a tradycyjną sprowadza się zasadniczo tylko do sposobu utrwalania – zatrzymania obrazu, gdyż cała optyka właściwie nie uległa znacznym modyfikacjom w stosunku do fotografii tradycyjnej. Charakterystyczne w tej technice jest to, że każde zdjęcie posiada dokładnie określoną rozdzielczość obrazu wyrażoną w pikselach (jednostką rozdzielczości aparatu jest megapiksel – Mpx, trwają pracę nad aparatami o rozdzielczości gigapikselowej[1]), podczas gdy w fotografii tradycyjnej rozdzielczość jest cechą charakterystyczną błony światłoczułej (wielkości kryształów srebra metalicznego). W obu przypadkach rozdzielczość fotografii limitowana jest zdolnością rozdzielczą obiektywu.

arkusz kalkulacyjny

ARKUSZ KALKULACYJNY

1.FORMUŁY

2. TABELKA

3. WYKRESY

Fotografia analogowa

FOTOGRAFIA

1. Pierwszy aparat 

CAMERA OBSCURA 

2. Oko jako najlepszy aparat

 Ludzkie oko to najdoskonalsze znane urządzenie służące do rejestracji obrazu. Soczewki, przesłony i matryce najnowocześniejszych kamer i aparatów tylko próbują dorównać temu, co stworzyła natura.Oko kształtem przypomina niewielką, zewnętrzną kamerkę internetową: jest niemal kuliste, o średnicy ok. 24 mm, waży 7 g. Umieszczone w oczodole, odpowiednio zabezpieczone i chronione (tłuszczową wyściółką), za pomocą kabelka, jakim jest nerw wzrokowy, podłączone jest do znakomitego komputera, czyli do ludzkiego mózgu.
OBIEKTYW:Jego podstawowym elementem jest soczewka, przypominająca z wyglądu te, które znamy z mikroskopów czy aparatów. Jest przezroczysta, ma dwie wypukłości i ok. 0.5 cm średnicy. Soczewka jest chroniona specjalną torebką i pokryta nabłonkiem, który umożliwia naprawę drobniejszych uszkodzeń.
PRZESŁONA: Źrenica to najzwyczajniej w świecie otwór, znajdujący się w środku tęczówki, przez który światło dostaje się do wnętrza oka. Tęczówka pełni tę samą funkcję co przesłona w aparacie, czyli reguluje ilość światła wpadającego do jego wnętrza: automatycznie dopasowuje do jego natężenia wielkość źrenicy. Gdy jest ciemno, dzięki mięśniom tęczówki, źrenica rozszerza się redukując ilość światła, a gdy np. patrzymy pod słońce, zwęża się do rozmiarów przysłowiowego łebka szpilki.
MATRYCA: Siatkówka to tkanka nerwowa wyścielająca od wewnątrz naczyniówkę - jest superczułą matrycą, która rejestruje widziany przez nas obraz, by za pośrednictwem nerwu wzrokowego mógł on być przesłany do mózgu. Składa się z milionów komórek światłoczułych, czyli receptorów odbierających bodźce świetlne. Wyróżniamy ich dwa rodzaje: pręciki i czopki.
BATERIA I OBUDOWA: Do siatkówki przylega od tyłu przylega naczyniówka. Jest to gęsta trójwarstwowa sieć naczyń krwionośnych odżywiających i dotleniających fotoreceptory. Naczyniówka zawiera komórki wypełnione ciemnym pigmentem, które absorbują nadmiar światła wpadającego do oka i zapobiegają "rozmywaniu się" obrazu .

3. Budowa aparatu

1. Zewnętrzna soczewka obiektywu pokryta zazwyczaj cienką warstwą antyodblaskową i pochłaniającą promieniowanie UV.
2. Soczewki korygujące, które razem z soczewką zewnętrzną tworzą zespół ruchomy, który można oddalać i przybliżać od aparatu za pomocą pierścienia (12), co umożliwia zmianę ogniskowej obiektywu, czyli tzw. zoom.
3. Wbudowana w zestaw tylnych, nieruchomych soczewek korygujących przysłona, za pomocą której można regulować ilość światła wpadającą z zewnątrz do aparatu.
4. Mechanizm spustowy – otwiera on przesłonę (zwaną też migawką), która normalnie jest zamknięta, dzięki czemu światło nie dociera do kliszy lub matrycy. Po naciśnięciu przycisku spustowego (7) przesłona się otwiera na ściśle określony czas, po czym ponownie się zamyka, dzięki czemu można precyzyjnie ustalać czas naświetlania kliszy lub matrycy. W aparatach analogowych naciśnięcie przycisku spustowego uruchamia też mechanizm przesuwu kliszy fotograficznej (5), a w lustrzankach podnosi także uchylne lustro.
5. Rolka z kliszą fotograficzną – w aparatach cyfrowych w tym miejscu zazwyczaj umieszczane są baterie zasilające oraz karty pamięci.
6. Uszy, do których można zamontować pasek do noszenia aparatu.
7. Przycisk uruchamiający mechanizm spustowy – w różnych aparatach występuje on w różnych miejscach, ale zwykle znajduje się w górnej, prawej części aparatu.
8. Pokrętło podstawowych nastawów aparatu.
9. Wyświetlacz parametrów pracy aparatu (w wielu aparatach go nie ma).
10. Wizjer, przez który można obserwować kadr – w lustrzankach jednoobiektywowych dzięki zastosowaniu pięciokątnego pryzmatu i uchylnego lustra (elementy zaznaczone na zielono) w wizjerze obserwuje się obraz bezpośrednio z obiektywu. W aparatach kompaktowych obraz w wizjerze tworzony jest za pomocą dodatkowego zestawu małych soczewek i nie odpowiada on dokładnie temu, co zarejestruje aparat, zwłaszcza przy zbliżeniach.
11. Tzw. gorąca stopka – złącze umożliwiające przyłączenie do aparatu zewnętrznej lampy błyskowej lub mechanizmu zdalnego wyzwalania.
12. Pierścień regulacyjny obiektywu – w skomputeryzowanych obiektywach typu zoom umożliwia on zmianę ogniskowej, w tradycyjnych obiektywach za pomocą pierścienia zmieniało się wartość przysłony oraz dokonywało się ręcznego ostrzenia kadru.